Wauw, wat vliegt de tijd! Sinds vrijdag is Myla al een maand oud en het lijkt echt nog gisteren dat ik bevallen ben...
Ik heb wel al het één en ander met jullie gedeeld via Instagram en Facebook. Maar ik wou toch even de tijd nemen om jullie wat meer te vertellen. Onder andere over hoe alles nu juist verlopen is op de dag van haar geboorte én hoe ik mijn eerste maand als mama ervaren heb.
Ik heb wel al het één en ander met jullie gedeeld via Instagram en Facebook. Maar ik wou toch even de tijd nemen om jullie wat meer te vertellen. Onder andere over hoe alles nu juist verlopen is op de dag van haar geboorte én hoe ik mijn eerste maand als mama ervaren heb.
30 april
Dries en ik brachten het verlengde weekend door bij mijn ouders. Ideaal om eens te ontspannen, want ik was de laatste tijd téveel aan het werken geweest. Ik kreeg ongeveer een maand geleden te horen dat ik een stressfractuur aan mijn linkervoet had door het gewicht van de baby. Ik moest dus zoveel mogelijk proberen rusten, maar dat is helemaal niet mijn ding. De gynaecoloog zette mij ook nog eens op zwangerschapsrust omdat ze vond dat ik het rustig aan moest doen, mede door mijn voet.
Tijdens het verlengde weekend voelde ik me zo suf, moe en ik geraakte geen meter meer vooruit. Ik zei tegen Dries dat ik even buiten moest zijn, gewoon voor de frisse lucht en om toch even in beweging te zijn.
Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde toen we gingen wandelen. Ik moest mezelf echt vooruit "sleuren". Er klopte gewoon iets niet. Het kon toch niet zijn dat ik me nog een maand zo vooruit moest trekken en sleuren? Het voelde plots allemaal zo anders aan.
Ze "drukte" ook echt naar beneden. Maar ik ging er nog altijd van uit dat dit normaal was. Want ik was nog maar op de valreep 35 weken ver. Dus ik moest gewoon nog even volhouden, want de laatste loodjes die wegen gewoon zwaar, toch?
Tijdens het verlengde weekend voelde ik me zo suf, moe en ik geraakte geen meter meer vooruit. Ik zei tegen Dries dat ik even buiten moest zijn, gewoon voor de frisse lucht en om toch even in beweging te zijn.
Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde toen we gingen wandelen. Ik moest mezelf echt vooruit "sleuren". Er klopte gewoon iets niet. Het kon toch niet zijn dat ik me nog een maand zo vooruit moest trekken en sleuren? Het voelde plots allemaal zo anders aan.
Ze "drukte" ook echt naar beneden. Maar ik ging er nog altijd van uit dat dit normaal was. Want ik was nog maar op de valreep 35 weken ver. Dus ik moest gewoon nog even volhouden, want de laatste loodjes die wegen gewoon zwaar, toch?
1 mei
Op 1 mei rond 9u30 nam ons leven een volledig andere wending.
We waren nog altijd bij mijn ouders thuis in Damme toen mijn water brak. Dat was natuurlijk enorm verschieten, aangezien het wel de bedoeling was dat ik in Wilrijk zou bevallen.
We besloten om onze koffers te pakken en toch nog richting Antwerpen te rijden. Ook toen we belden naar het ziekenhuis zeiden ze dat we daar wel nog zouden geraken. We waren allebei ZO in de war! Dries pakte zijn valies 3 keer in en uit omdat hij het allemaal niet meer zo goed wist en ik bleef maar herhalen " ja maar wat moet ik nu aantrekken om naar het ziekenhuis te gaan?" (TYPISCH).
Vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Ik had totaal geen besef meer van tijd. Toen we Antwerpen binnenreden begonnen mijn weeën op te komen en eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en geïnstalleerd zeiden ze dat ik eigenlijk al binnen enkele uren ging kunnen "bevallen". Ze konden er geen tijd op plakken, maar het ging sowieso "vandaag" gebeuren.
Myla lag nog altijd in stuit op dat moment, dus ik wist dat het een keizersnede ging worden. Dat vond ik helemaal niet erg. Wat voor bevalling het zou worden maakte me niet uit, zolang ze maar gezond was.
En daar maakte ik me wél enorm veel zorgen over. Zou ze wel genoeg wegen? Hoe gaat ze eruit zien? Zal ze wel al zelfstandig kunnen drinken? Zal alles wel voldoende ontwikkeld zijn?...
Deze vragen bleven maar door mijn hoofd spoken... Ik had me sowieso al mentaal voorbereid dat ze op de neonatologie zou belanden en hield mezelf voor dat ik me voor de rest gewoon sterk moest houden.
We waren nog altijd bij mijn ouders thuis in Damme toen mijn water brak. Dat was natuurlijk enorm verschieten, aangezien het wel de bedoeling was dat ik in Wilrijk zou bevallen.
We besloten om onze koffers te pakken en toch nog richting Antwerpen te rijden. Ook toen we belden naar het ziekenhuis zeiden ze dat we daar wel nog zouden geraken. We waren allebei ZO in de war! Dries pakte zijn valies 3 keer in en uit omdat hij het allemaal niet meer zo goed wist en ik bleef maar herhalen " ja maar wat moet ik nu aantrekken om naar het ziekenhuis te gaan?" (TYPISCH).
Vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Ik had totaal geen besef meer van tijd. Toen we Antwerpen binnenreden begonnen mijn weeën op te komen en eenmaal in het ziekenhuis aangekomen en geïnstalleerd zeiden ze dat ik eigenlijk al binnen enkele uren ging kunnen "bevallen". Ze konden er geen tijd op plakken, maar het ging sowieso "vandaag" gebeuren.
Myla lag nog altijd in stuit op dat moment, dus ik wist dat het een keizersnede ging worden. Dat vond ik helemaal niet erg. Wat voor bevalling het zou worden maakte me niet uit, zolang ze maar gezond was.
En daar maakte ik me wél enorm veel zorgen over. Zou ze wel genoeg wegen? Hoe gaat ze eruit zien? Zal ze wel al zelfstandig kunnen drinken? Zal alles wel voldoende ontwikkeld zijn?...
Deze vragen bleven maar door mijn hoofd spoken... Ik had me sowieso al mentaal voorbereid dat ze op de neonatologie zou belanden en hield mezelf voor dat ik me voor de rest gewoon sterk moest houden.
2 mei - 11 mei
Myla was vanaf het begin een hele flinke. Haar geboortegewicht was 2.850 kg, ze dronk al meteen zelfstandig en heeft niet onder de lamp moeten liggen. Ze hebben haar wel op de beidjesafdeling (aan de monitor) gehouden tot ze officieel 36 weken was, omdat dat gewoon de regel is van het ziekenhuis.
Voor mij was dit allesbehalve leuk natuurlijk. Ik was bevallen met een keizersnede, dus mobiel ben je op dat moment niet echt. Daarnaast waren de liften van het ziekenhuis defect door een blikseminslag (seriously??), waardoor ik niet tot op de afdeling (die 3 verdiepen hoger was) geraakte.
Er zat maar één ding op: al mijn moed bijeen rapen, gewoon door die zure appel bijten en zo snel mogelijk kunnen rechtstaan en wandelen. Want het enige dat ik op dat moment wou, was bij mijn meisje zijn.
De dag na de operatie (in de late namiddag) lukte het me al. Ik moest al mijn moed bijeen rapen en ja, pijn deed het zeker. Maar het was het zooooo waard. Ik was ook blij dat ik die stap gezet had, want ik ben toch niet iemand die dagen in een bed zou kunnen blijven liggen haha! De dagen nadien bracht ik samen met Dries heel wat tijd door met Myla. Ik moest ervan profiteren nu ik zelf nog in het ziekenhuis was.
Voor mij was dit allesbehalve leuk natuurlijk. Ik was bevallen met een keizersnede, dus mobiel ben je op dat moment niet echt. Daarnaast waren de liften van het ziekenhuis defect door een blikseminslag (seriously??), waardoor ik niet tot op de afdeling (die 3 verdiepen hoger was) geraakte.
Er zat maar één ding op: al mijn moed bijeen rapen, gewoon door die zure appel bijten en zo snel mogelijk kunnen rechtstaan en wandelen. Want het enige dat ik op dat moment wou, was bij mijn meisje zijn.
De dag na de operatie (in de late namiddag) lukte het me al. Ik moest al mijn moed bijeen rapen en ja, pijn deed het zeker. Maar het was het zooooo waard. Ik was ook blij dat ik die stap gezet had, want ik ben toch niet iemand die dagen in een bed zou kunnen blijven liggen haha! De dagen nadien bracht ik samen met Dries heel wat tijd door met Myla. Ik moest ervan profiteren nu ik zelf nog in het ziekenhuis was.
Op zaterdag mocht ik het ziekenhuis verlaten. Er was geen reden meer om langer te blijven. Ik denk dat dit eerlijk één van de moeilijkste momenten in mijn leven was. Hoe ongelukkig ik me toen voelde. Vertrekken zonder Myla, haar daar helemaal alleen achterlaten. Ok, ik wist dat ze goeie zorg ging krijgen. Ze is er altijd in goeie handen geweest en daar ben ik de mensen van het Sint-Augustinus zo dankbaar voor! Maar toch, als je bevallen bent en je mag naar huis, dan wil je toch gewoon je kindje met je meenemen...
Ik dacht altijd dat ik wist hoe een gebroken hart voelde, maar die avond bleef mijn hart precies breken. De dagen erna was het telkens met een krop in de keel dat ik de neonatologie moest verlaten wanneer ik haar ging bezoeken. De tijd ging zo traag en aftellen naar het weekend duurde nog nooit zo lang.
Het erge is dat er zoveel nieuwe mama's zijn waarvan hun kindje in de couveuse ligt of gewoon veel langer in het ziekenhuis moet blijven. Voordien stond ik daar nooit echt bij stil. Als ik achteraf dacht wat dit met mij deed (en voor mij duurde het "maar" 6 dagen) kan ik alleen maar tonnen respect hebben voor de mama's die dit veel langer moeten doorstaan.
Ik dacht altijd dat ik wist hoe een gebroken hart voelde, maar die avond bleef mijn hart precies breken. De dagen erna was het telkens met een krop in de keel dat ik de neonatologie moest verlaten wanneer ik haar ging bezoeken. De tijd ging zo traag en aftellen naar het weekend duurde nog nooit zo lang.
Het erge is dat er zoveel nieuwe mama's zijn waarvan hun kindje in de couveuse ligt of gewoon veel langer in het ziekenhuis moet blijven. Voordien stond ik daar nooit echt bij stil. Als ik achteraf dacht wat dit met mij deed (en voor mij duurde het "maar" 6 dagen) kan ik alleen maar tonnen respect hebben voor de mama's die dit veel langer moeten doorstaan.
11 mei
Het leek wel een eeuwigheid te duren! Op 11 mei mochten we Myla eindelijk gaan halen!
Ik had er zo van wakker gelegen. Precies zoals vroeger, de nacht voor we op reis vertrokken.
Dries en ik waren er helemaal klaar voor. Aangezien ze vroeger was gekomen, waren we nog niet met alles in het huis klaar. In het ziekenhuis hadden ze ons gezegd: "Profiteer er maar van dat je nog een week alleen thuis bent, dan heb je nog wat tijd om te rusten en de laatste dingen te regelen." En eigenlijk hadden ze wel gelijk! Nu konden we er met volle kracht tegenaan gaan :)
Ik had er zo van wakker gelegen. Precies zoals vroeger, de nacht voor we op reis vertrokken.
Dries en ik waren er helemaal klaar voor. Aangezien ze vroeger was gekomen, waren we nog niet met alles in het huis klaar. In het ziekenhuis hadden ze ons gezegd: "Profiteer er maar van dat je nog een week alleen thuis bent, dan heb je nog wat tijd om te rusten en de laatste dingen te regelen." En eigenlijk hadden ze wel gelijk! Nu konden we er met volle kracht tegenaan gaan :)
12 mei - 1 juni
Toen Myla thuis was, begon het moederschap voor mij officieel. Ik moet wel zeggen dat ik me tot op vandaag niet echt "mama" voel. Of misschien besef ik gewoon nog altijd niet goed dat ik nu een mama'tje ben :)
Op de neonatologie hadden we heel veel geleerd over de verzorging van Myla en kregen we extra tips & tricks mee voor als ze niet zou willen eten, zou wenen,...
We zijn daar enorm mee geholpen geweest en alles ging eigenlijk zo goed als vanzelf wanneer we met Myla thuis van start gingen.
Ik had ondertussen ook de vroedvrouw en kraamzorg ingeschakeld, zodat ik er zeker niet alleen voor stond.
Toen ze thuiskwam verliep alles even vlot als in het ziekenhuis. Ze kon goed eten, sliep al vrij goed (ook 's nachts) en kon zich ook heel goed aanpassen aan de verandering.
Voor mij was het natuurlijk wel een grote aanpassing. Plots gaat de focus volledig naar Myla en je begint ook alles te plannen "rond" de planning van Myla. Ik probeer bijvoorbeeld mijn werk (als zelfstandige) en boodschappen te doen tussen 2 voedingen, dan moet ik ook nog een dutje inplannen om mijn nachtrust in te halen,...
Je springt ook niet meer zomaar eens snel in je auto omdat je nog iets nodig hebt van de supermarkt. Een afspraak met een klant of in het ziekenhuis inplannen is nu in functie van wanneer Myla niet moet eten (en als het toch niet anders gaat, is het alles meesleuren zodat ze toch kan eten).
Maar het aller-lastigste voor mij in deze periode was de heling van mijn wonde. Je mag 6 weken niks heffen, wat ook wil zeggen dat je de kinderwieg niet mag dragen. En als je je wilt verplaatsen, is dat wel een vereiste natuurlijk.
Dus ja, ergens verandert je leven drastisch, maar eigenlijk zijn het allemaal kleine dingetjes waar je gewoon rekening mee moet houden. En eenmaal dat een routine geworden is, is het kwestie van gewoonte.
Als ik vandaag terugkijk op de maand die we nu al samen met Myla hebben kunnen doorbrengen, kan ik alleen maar zeggen dat zij ons zo gelukkig maakt! Ook al zijn er nachten waarbij je moet opstaan en durf je soms wel eens vloeken omdat ze het echt uithangt, De liefde voor je eigen kindje is onvoorwaardelijk.
Dat laatste zinnetje vond ik vroeger altijd zo cliché klinken en ik wist niet altijd goed wat mama's ermee bedoelden.
But it all makes sense now :)
Op de neonatologie hadden we heel veel geleerd over de verzorging van Myla en kregen we extra tips & tricks mee voor als ze niet zou willen eten, zou wenen,...
We zijn daar enorm mee geholpen geweest en alles ging eigenlijk zo goed als vanzelf wanneer we met Myla thuis van start gingen.
Ik had ondertussen ook de vroedvrouw en kraamzorg ingeschakeld, zodat ik er zeker niet alleen voor stond.
Toen ze thuiskwam verliep alles even vlot als in het ziekenhuis. Ze kon goed eten, sliep al vrij goed (ook 's nachts) en kon zich ook heel goed aanpassen aan de verandering.
Voor mij was het natuurlijk wel een grote aanpassing. Plots gaat de focus volledig naar Myla en je begint ook alles te plannen "rond" de planning van Myla. Ik probeer bijvoorbeeld mijn werk (als zelfstandige) en boodschappen te doen tussen 2 voedingen, dan moet ik ook nog een dutje inplannen om mijn nachtrust in te halen,...
Je springt ook niet meer zomaar eens snel in je auto omdat je nog iets nodig hebt van de supermarkt. Een afspraak met een klant of in het ziekenhuis inplannen is nu in functie van wanneer Myla niet moet eten (en als het toch niet anders gaat, is het alles meesleuren zodat ze toch kan eten).
Maar het aller-lastigste voor mij in deze periode was de heling van mijn wonde. Je mag 6 weken niks heffen, wat ook wil zeggen dat je de kinderwieg niet mag dragen. En als je je wilt verplaatsen, is dat wel een vereiste natuurlijk.
Dus ja, ergens verandert je leven drastisch, maar eigenlijk zijn het allemaal kleine dingetjes waar je gewoon rekening mee moet houden. En eenmaal dat een routine geworden is, is het kwestie van gewoonte.
Als ik vandaag terugkijk op de maand die we nu al samen met Myla hebben kunnen doorbrengen, kan ik alleen maar zeggen dat zij ons zo gelukkig maakt! Ook al zijn er nachten waarbij je moet opstaan en durf je soms wel eens vloeken omdat ze het echt uithangt, De liefde voor je eigen kindje is onvoorwaardelijk.
Dat laatste zinnetje vond ik vroeger altijd zo cliché klinken en ik wist niet altijd goed wat mama's ermee bedoelden.
But it all makes sense now :)
RSS Feed