Maandag maakten Dries & ik het officieel en nu mag iedereen ons super spannende nieuws weten! Wij verwachten binnenkort een meisje! Ik ben momenteel 5 maanden zwanger en ik kon mijn snel groeiend buikje niet langer voor jullie verstoppen.
Het was ook énorm moeilijk om het zo lang geheim te houden, dus ik ben heel blij dat ik het nieuws eindelijk aan jullie heb kunnen vertellen!
En nu wou ik toch even de tijd nemen om met jullie ons verhaal te delen :)
Het was ook énorm moeilijk om het zo lang geheim te houden, dus ik ben heel blij dat ik het nieuws eindelijk aan jullie heb kunnen vertellen!
En nu wou ik toch even de tijd nemen om met jullie ons verhaal te delen :)
Het keerpunt
Als koppel praat je wel af en toe eens over kinderen. Willen we er wel? Wanneer? Hoeveel? Welke namen zullen we ze geven? Wanneer wij over kinderen praatten, zeiden we altijd: "ja, we willen wel een kindje, maar nu nog niet."
In maart vertrokken we op skireis naar Ischgl. En dan zit je best wel lang in de auto. Je kent het allemaal wel, dan beginnen plots de meest rare en onverwachte gesprekken van start te gaan. En toen, vraag me niet hoe we ertoe kwamen, begonnen we plots over een kindje.
Heel lang hebben we gezegd: "wij willen nu nog geen kinderen, want we zijn beide teveel met ons werk bezig." Maar daar waren we al een tijdje van afgestapt. Ook omdat ik genoeg mensen rondom mij zie die zowel hun carrière als hun kind(eren) hebben en dat lukt ook prima (mits een extreem goede organisatie weliswaar). We willen ook gewoon geen té oude ouders zijn en we worden dit jaar toch allebei 30. Dit leek ons vroeger ook altijd de ideale leeftijd om aan kinderen te beginnen. Dus daarom dachten we, waarom nog langer wachten? We hadden toen het gevoel dat we er allebei klaar voor waren en dat is toch het belangrijkste!
Dit was ons "let's do this" momentje haha!
In maart vertrokken we op skireis naar Ischgl. En dan zit je best wel lang in de auto. Je kent het allemaal wel, dan beginnen plots de meest rare en onverwachte gesprekken van start te gaan. En toen, vraag me niet hoe we ertoe kwamen, begonnen we plots over een kindje.
Heel lang hebben we gezegd: "wij willen nu nog geen kinderen, want we zijn beide teveel met ons werk bezig." Maar daar waren we al een tijdje van afgestapt. Ook omdat ik genoeg mensen rondom mij zie die zowel hun carrière als hun kind(eren) hebben en dat lukt ook prima (mits een extreem goede organisatie weliswaar). We willen ook gewoon geen té oude ouders zijn en we worden dit jaar toch allebei 30. Dit leek ons vroeger ook altijd de ideale leeftijd om aan kinderen te beginnen. Dus daarom dachten we, waarom nog langer wachten? We hadden toen het gevoel dat we er allebei klaar voor waren en dat is toch het belangrijkste!
Dit was ons "let's do this" momentje haha!
Mijn gezondheid
Maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want aan kinderen beginnen met diabetes is geen "1+1= 2"- sommetje. Na het samenzitten met mijn specialist, moest ik extra op mijn eten en suiker beginnen letten. Tot ik heel mooi in balans stond. Om het in medische termen te zeggen: ik moest een Hba1c van < 6,5 hebben om aan kindjes te kunnen beginnen. In maart had ik een Hba1c van 7,7.
Er gingen best wel wat maanden voorbij en ik deed mijn uiterste best! Het is echt niet gemakkelijk. Want een gebalanceerde suiker hang van zoveel factoren af: stress, vermoeidheid, adrenaline, je voeding, je dagelijkse beweging, veranderende situaties,... en dus niet enkel van het al dan niet eten van suiker.
In augustus stond mijn suiker al een pak beter. Rond de 7. Toen heeft mijn specialist me aangeraden om een insulinepomp te nemen. Hier had ik zoveel schrik voor! Het is een bakje dat je constant bij je draagt en is verbonden met een "catheder" naar je buik (of in mijn geval naar mijn bil). Zo geeft het systeem je voortdurend de insuline die je nodig hebt. Alleen op die manier zou mijn zwangerschap het meest aangenaam verlopen als diabeet. En als je graag een kindje wilt, dan doe je daar alles voor, toch?
De eerste week van september werd ik opgenomen in het ziekenhuis om de pomp te installeren en om ermee te leren werken. Ik heb me toen héél slecht gevoeld. Ook de weken erna. Ik voelde me zo beperkt en echt "geambeteerd" door het bakje dat constant aan me hing. De eerste dagen heb ik ook meerdere keren mijn katheder uit mijn lijf getrokken, omdat ik vergeten was dat het er hing en ik maakte te bruuske bewegingen. Het was absoluut geen gemakkelijke aanpassing voor mij, maar ik merkte al snel dat het véél beter was voor mijn gezondheid en ook voor het kindje dat zou komen!
Er gingen best wel wat maanden voorbij en ik deed mijn uiterste best! Het is echt niet gemakkelijk. Want een gebalanceerde suiker hang van zoveel factoren af: stress, vermoeidheid, adrenaline, je voeding, je dagelijkse beweging, veranderende situaties,... en dus niet enkel van het al dan niet eten van suiker.
In augustus stond mijn suiker al een pak beter. Rond de 7. Toen heeft mijn specialist me aangeraden om een insulinepomp te nemen. Hier had ik zoveel schrik voor! Het is een bakje dat je constant bij je draagt en is verbonden met een "catheder" naar je buik (of in mijn geval naar mijn bil). Zo geeft het systeem je voortdurend de insuline die je nodig hebt. Alleen op die manier zou mijn zwangerschap het meest aangenaam verlopen als diabeet. En als je graag een kindje wilt, dan doe je daar alles voor, toch?
De eerste week van september werd ik opgenomen in het ziekenhuis om de pomp te installeren en om ermee te leren werken. Ik heb me toen héél slecht gevoeld. Ook de weken erna. Ik voelde me zo beperkt en echt "geambeteerd" door het bakje dat constant aan me hing. De eerste dagen heb ik ook meerdere keren mijn katheder uit mijn lijf getrokken, omdat ik vergeten was dat het er hing en ik maakte te bruuske bewegingen. Het was absoluut geen gemakkelijke aanpassing voor mij, maar ik merkte al snel dat het véél beter was voor mijn gezondheid en ook voor het kindje dat zou komen!
Oh my God...
... was hetgeen ik riep terwijl ik de test deed en Dries zijn zondagmiddagdutje aan het doen was. Hij schoot uit de zetel en liep naar me toe. Hij wist ook helemaal niet dat ik de test aan het doen was, omdat ik het eerlijk gezegd ook maar "gewoon" tussen mijn werk door besloot even te doen, niet vermoedend dat het al zover ging zijn! Toch iets dat meeviel, na al dat gedoe met mijn suiker!
de eerste 3 maanden: mijn ervaring
Ik krijg heel vaak de vraag of ik veel last heb gehad van de eerste "zwangerschapskwaaltjes". Ik ben de eerste 3 maanden vooral héél mottig en misselijk geweest. Overgeven heb ik niet gedaan (maar dat doe ik ook niet zo snel). Voor de rest kon ik wel eens last hebben van mijn stress die plots helemaal anders aanvoelde. Ik ben een stresskip, sowieso. Ik doe altijd heel veel dingen door elkaar met de jobs die ik heb en dan kan ik af en toe wel eens een flipmomentje krijgen. Maar op de één of andere manier voelde mijn stress anders aan. Ik geraakte snel in paniek en kon niet meer alles strategisch op een rijtje zetten. heel bizar!
Nog een paar typische zwangerschapskwaaltjes waar ik last van heb:
- Ik vergeet alles
- Als ik een film bekijk moet ik minstens 4x huilen
- Ik begin écht honger te krijgen voor 2, maar heb nog geen specifieke "food cravings" zoals olijven met chocolade eten ofzo
- Ik kan bepaalde geuren helemaal niet meer zo goed uitstaan. Onder andere van één van mijn favoriete parfums!
- Ik kan extra humeurig worden (en gelukkige weet Dries dat heel goed aan te pakken haha!)
Nog een paar typische zwangerschapskwaaltjes waar ik last van heb:
- Ik vergeet alles
- Als ik een film bekijk moet ik minstens 4x huilen
- Ik begin écht honger te krijgen voor 2, maar heb nog geen specifieke "food cravings" zoals olijven met chocolade eten ofzo
- Ik kan bepaalde geuren helemaal niet meer zo goed uitstaan. Onder andere van één van mijn favoriete parfums!
- Ik kan extra humeurig worden (en gelukkige weet Dries dat heel goed aan te pakken haha!)
Nog even volhouden!
We hebben ondertussen onze uitgebreide echo al achter de rug en alles ziet er in orde uit. Dat is toch wel een grote geruststelling. Nu is het nog even alles zijn gang laten gaan en blijven voortdoen zoals ik bezig was.
Voor mijn diabetes heb ik wel wat extra werk, want elke week stuur ik alle gegevens van mijn pomp en meetresultaten door naar het ziekenhuis. Daar bekijken ze alles in detail en dan sturen ze me aanpassingen door indien dat nodig zou zijn.
Eerlijk? Dit brengt toch wat stress met zich mee. Ik wil gewoon dat mijn suiker perfect staat, om er zeker van te zijn dat ons kindje gezond gaat zijn. Ookal zeggen ze in het ziekenhuis dat ik het super doe en dat ik moet proberen te genieten. Maar dat is het hart van een moeder zeker?
Voor mijn diabetes heb ik wel wat extra werk, want elke week stuur ik alle gegevens van mijn pomp en meetresultaten door naar het ziekenhuis. Daar bekijken ze alles in detail en dan sturen ze me aanpassingen door indien dat nodig zou zijn.
Eerlijk? Dit brengt toch wat stress met zich mee. Ik wil gewoon dat mijn suiker perfect staat, om er zeker van te zijn dat ons kindje gezond gaat zijn. Ookal zeggen ze in het ziekenhuis dat ik het super doe en dat ik moet proberen te genieten. Maar dat is het hart van een moeder zeker?
RSS Feed