Leven met diabetes, een marathon die nooit eindigt.

15 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik diabetes had en ik wist helemaal niet wat me te wachten stond. 
Het begon allemaal toen ik in slaap viel tijdens de les. Ik weet het nog heel goed, ik zat in het 1e middelbaar en het was tijdens de les Technologie. Ik kon gewoon mijn ogen niet meer openhouden. Proberen deed ik, geloof me, maar zonder resultaat. Ik viel als een blok in slaap en werd een tijdje later terug wakker na een felle en luide "AN-KATRIEN!, de les dient niet om te slapen, dat doen we 's nachts!" 

s' Avonds vertelde ik thuis wat er gebeurd was, maar mijn ouders dachten dat ik gewoon moe was en te weinig geslapen had de afgelopen dagen. Ik ging die avond extra vroeg slapen. Met een grote fles Cola naast mijn bed, want ik had de laatste tijd toch ook zoveel dorst. 

s' Nachts stond ik zo'n 5 à 10 keer op om te gaan plassen. Ik dacht er niet echt bij na, want ik dacht dat het kwam omdat ik teveel Cola gedronken had (wat dan ook weer een gevolg was van mijn grote dorst). 

De volgende dag gingen we op bezoek naar mijn mama haar beste vriendin, die toevallig ook diabetes type 1 heeft. Ik kwam er toe en moest dringende plassen. Nadien kreeg ik iets te drinken, fruitsap. Ik schonk me meteen zelf een 2e en 3e glas in. De vriendin van mijn mama hield me nauwlettend in de gaten. Ze sprak erover met mijn mama, maar dat heeft ze me pas enkele jaren later verteld. 

Ze zei dat ik er bleek uitzag en alles wat ik deed haar deed denken aan toen ze bij haar diabetes ontdekt hadden. Mijn mama ging meteen met me naar de huisarts, omdat ze toch wat in paniek geraakt was. Daar was het direct duidelijk. Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis vertrekken om behandeld te worden want mijn suiker stond torenhoog. 

Ik bleef 2 weken in het ziekenhuis om te leren prikken in mijn vinger, spuitjes zetten en koolhydraten tellen. Want daar gaat het nu eenmaal dagelijks om in het leven van een diabeet. Daarna was ik klaar om terug naar school te gaan en mijn leven terug verder te zetten zoals het voordien was. Alleen had ik een extra blok bij me die ik dagelijks aan mijn been moest sleuren: diabetes. 

Laten we er geen doekjes om winden, leven met diabetes is een full-time job op zich. En het klinkt raar om te zeggen, maar alleen mensen met diabetes kunnen dit volgens mij zo ervaren en ook bevestigen. 

Je wordt er elke seconde van de dag mee geconfronteerd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. 
Je staat s' morgens op en het eerste wat je doet is je suiker controleren. Dan weet je al meteen of je dag goed gestart is of niet. Wanneer je suiker te hoog is, begint het al helemaal slecht, dan moet je het zinkende schip proberen recht te houden. Corrigeren die handel! Staat je suiker te laag? Dan mag je het al vergeten dat je op tijd op je werk zal zijn, want dan kan je lekker niks doen, alleen suiker eten en wachten tot het beter is zodat je je klaar kan maken. Bij het ontbijt ga je eerst nadenken vooraleer je eet. Wat ga ik eten, hoeveel koolhydraten zitten daarin? Hopelijk heb je juist gerekend!

Dan is het overleven tot de middag. Hopelijk ga je niks sneukelen, anders heb je het vlaggen! Tussendoor controleer je best nog eens, gewoon om de stand van zaken te weten. Living on the edge? Of sta je toch goed? 
's Middag is het terug van dat, suiker controleren, koolhydraten tellen, eten en hopen dat alles juist verloopt. Nu terug niet in de verleiding komen tot aan het avondeten. En dat is héél lang. Dat zullen mensen die op dieet zijn ook wel weten :) 
​
Mijn moeilijkste moment is bij het avondeten. Wanneer ik aan het koken ben, heb ik zoveel zin om al het één en ander naar binnen te werken als een vorm van een klein aperitiefje. Meestal zet ik al mijn spuit voor ik eet, omdat ik toch al aan het sneukelen ben. 

Leven met diabetes is zoals een marathon lopen, alleen geraak je nooit aan die finish. Je hebt dagen waarbij je kan juichen en zin hebt om een feestje te bouwen omdat je alles zo goed in balans hebt kunnen houden. Andere dagen ben je zo kwaad op jezelf omdat je het maar weer eens verpest hebt toen er iemand vroeg of je ook een koekje wou bij de koffie. 

Weet je, zoetigheden zijn echt mijn zwak, en dat maakt het natuurlijk extra moeilijk! Ik heb ook elke keer iemand naast me zitten die me vraagt "mag jij dat nu wel zomaar eten?" (en maar al te goed, anders had het misschien al eens faliekant afgelopen). Een taartje, donut, koek, pudding,... mag wel, maar je moet het altijd meteen na je maaltijd eten, net wanneer je al helemaal voldaan bent. 

(Dit is een voorbeeld van een enorm "lastige" dag, normaal is het de bedoeling dat je lijn ongeveer binnen de blauwe streep blijft).

Veel mensen vragen me: mag je nu geen suiker eten of net wel? 
​
Het is eigenlijk simpel. Als je diabetes hebt, maakt je lichaam geen insuline meer aan. 
Wanneer je iets eet, moet je hier dus zelf insuline voor inspuiten. Je moet dus perfect weten wat je eet (hoeveel koolhydraten erin zitten) en hoeveel insuline je lichaam nodig heeft om dat te kunnen verwerken). 
Soms gebeurt het wel eens dat je dat verkeerd inschat en dan gaat je suiker te hard dalen. Dan moet je cola of druivensuiker nemen. 
Het omgekeerde kan ook, je spuit te weinig in en dan gaat je suiker stijgen. Dan moet je corrigeren met je spuit. 

Maar dat is niet het enige. Het zou wel gemakkelijk zijn anders. Er zijn nog allerlei andere factoren die voor suikerschommelingen kunnen zorgen: stress, hormonale schommelingen, verdriet, extase, vermoeidheid, sporten....

Ook al klinkt het nu allemaal heel negatief, ik blijf positief door het leven gaan en probeer voor een goede suikerbalans te gaan, elke dag opnieuw. 

10 dingen die elke diabeet zeker herkent

Heb je zelf diabetes, heb je een vriend(in) of familielid met diabetes? Dan komt dit je zeker bekend voor! 
Laat me weten als er nog aanvullingen zijn die ik over het hoofd gezien heb! 

1. Je bent ergens op verplaatsing en je spuit is zo goed als leeg (of je hebt hem gewoon niet mee) 

2. Als je 's nachts een hypo hebt, wil je ALLES opeten 

​3. Je hebt letterlijk overal pakjes Dextro Energy of Cola liggen. 

4. Als je suiker te hoog staat, gaan mensen het best geen discussie met je aan. 

5. Je bent zo snel moe dat je soms denkt dat er echt iets anders mis is met je lichaam.

6. 's Avonds ben je soms bang om te gaan slapen, of hoop je dat je gaat kunnen slapen tot de ochtend. 

7. Je hebt vaak het gevoel dat niemand je begrijpt en dat je er alleen voor staat. 

8. Kon het maar dat je eens 2 weken "verlof" kon nemen van diabetes, hoe ontspannend zou dat zijn?!

9. Avondje alcohol? Dat is dan een volledige week om te recupereren. 

10. Je haat het als mensen zeggen "Daar kan je toch goed mee leven he". Ja dat is waar, maar ik denk toch dat je het onderschat. 

Mijn dagboek

In dit dagboek wil ik graag mijn ervaringen als diabeet met jullie delen. Laat me gerust weten wat jullie hiervan denken en of jullie tips hebben voor me! Hopelijk hebben jullie vandaag iets bijgeleerd en vonden jullie het fijn om dit te lezen!