An-Katrien Casselman
  • Home
  • Fashion
  • Beauty
  • Lifestyle
    • Events
    • Hot right now
    • Travel
    • Love
    • DIY
    • Health
  • About
  • Contact

Leven met diabetes, een marathon die nooit eindigt.

5/1/2017

10 Comments

 
Picture
15 jaar geleden kreeg ik te horen dat ik diabetes had en ik wist helemaal niet wat me te wachten stond. 
Het begon allemaal toen ik in slaap viel tijdens de les. Ik weet het nog heel goed, ik zat in het 1e middelbaar en het was tijdens de les Technologie. Ik kon gewoon mijn ogen niet meer openhouden. Proberen deed ik, geloof me, maar zonder resultaat. Ik viel als een blok in slaap en werd een tijdje later terug wakker na een felle en luide "AN-KATRIEN!, de les dient niet om te slapen, dat doen we 's nachts!" 

s' Avonds vertelde ik thuis wat er gebeurd was, maar mijn ouders dachten dat ik gewoon moe was en te weinig geslapen had de afgelopen dagen. Ik ging die avond extra vroeg slapen. Met een grote fles Cola naast mijn bed, want ik had de laatste tijd toch ook zoveel dorst. 

s' Nachts stond ik zo'n 5 à 10 keer op om te gaan plassen. Ik dacht er niet echt bij na, want ik dacht dat het kwam omdat ik teveel Cola gedronken had (wat dan ook weer een gevolg was van mijn grote dorst). 
Picture
De volgende dag gingen we op bezoek naar mijn mama haar beste vriendin, die toevallig ook diabetes type 1 heeft. Ik kwam er toe en moest dringende plassen. Nadien kreeg ik iets te drinken, fruitsap. Ik schonk me meteen zelf een 2e en 3e glas in. De vriendin van mijn mama hield me nauwlettend in de gaten. Ze sprak erover met mijn mama, maar dat heeft ze me pas enkele jaren later verteld. 

Ze zei dat ik er bleek uitzag en alles wat ik deed haar deed denken aan toen ze bij haar diabetes ontdekt hadden. Mijn mama ging meteen met me naar de huisarts, omdat ze toch wat in paniek geraakt was. Daar was het direct duidelijk. Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis vertrekken om behandeld te worden want mijn suiker stond torenhoog. 

Ik bleef 2 weken in het ziekenhuis om te leren prikken in mijn vinger, spuitjes zetten en koolhydraten tellen. Want daar gaat het nu eenmaal dagelijks om in het leven van een diabeet. Daarna was ik klaar om terug naar school te gaan en mijn leven terug verder te zetten zoals het voordien was. Alleen had ik een extra blok bij me die ik dagelijks aan mijn been moest sleuren: diabetes. 
Picture
Laten we er geen doekjes om winden, leven met diabetes is een full-time job op zich. En het klinkt raar om te zeggen, maar alleen mensen met diabetes kunnen dit volgens mij zo ervaren en ook bevestigen. 

Je wordt er elke seconde van de dag mee geconfronteerd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. 
Je staat s' morgens op en het eerste wat je doet is je suiker controleren. Dan weet je al meteen of je dag goed gestart is of niet. Wanneer je suiker te hoog is, begint het al helemaal slecht, dan moet je het zinkende schip proberen recht te houden. Corrigeren die handel! Staat je suiker te laag? Dan mag je het al vergeten dat je op tijd op je werk zal zijn, want dan kan je lekker niks doen, alleen suiker eten en wachten tot het beter is zodat je je klaar kan maken. Bij het ontbijt ga je eerst nadenken vooraleer je eet. Wat ga ik eten, hoeveel koolhydraten zitten daarin? Hopelijk heb je juist gerekend!

Dan is het overleven tot de middag. Hopelijk ga je niks sneukelen, anders heb je het vlaggen! Tussendoor controleer je best nog eens, gewoon om de stand van zaken te weten. Living on the edge? Of sta je toch goed? 
's Middag is het terug van dat, suiker controleren, koolhydraten tellen, eten en hopen dat alles juist verloopt. Nu terug niet in de verleiding komen tot aan het avondeten. En dat is héél lang. Dat zullen mensen die op dieet zijn ook wel weten :) 
​
Mijn moeilijkste moment is bij het avondeten. Wanneer ik aan het koken ben, heb ik zoveel zin om al het één en ander naar binnen te werken als een vorm van een klein aperitiefje. Meestal zet ik al mijn spuit voor ik eet, omdat ik toch al aan het sneukelen ben. 

Leven met diabetes is zoals een marathon lopen, alleen geraak je nooit aan die finish. Je hebt dagen waarbij je kan juichen en zin hebt om een feestje te bouwen omdat je alles zo goed in balans hebt kunnen houden. Andere dagen ben je zo kwaad op jezelf omdat je het maar weer eens verpest hebt toen er iemand vroeg of je ook een koekje wou bij de koffie. 

Weet je, zoetigheden zijn echt mijn zwak, en dat maakt het natuurlijk extra moeilijk! Ik heb ook elke keer iemand naast me zitten die me vraagt "mag jij dat nu wel zomaar eten?" (en maar al te goed, anders had het misschien al eens faliekant afgelopen). Een taartje, donut, koek, pudding,... mag wel, maar je moet het altijd meteen na je maaltijd eten, net wanneer je al helemaal voldaan bent. 
Picture
(Dit is een voorbeeld van een enorm "lastige" dag, normaal is het de bedoeling dat je lijn ongeveer binnen de blauwe streep blijft).
Veel mensen vragen me: mag je nu geen suiker eten of net wel? 
​
Het is eigenlijk simpel. Als je diabetes hebt, maakt je lichaam geen insuline meer aan. 
Wanneer je iets eet, moet je hier dus zelf insuline voor inspuiten. Je moet dus perfect weten wat je eet (hoeveel koolhydraten erin zitten) en hoeveel insuline je lichaam nodig heeft om dat te kunnen verwerken). 
Soms gebeurt het wel eens dat je dat verkeerd inschat en dan gaat je suiker te hard dalen. Dan moet je cola of druivensuiker nemen. 
Het omgekeerde kan ook, je spuit te weinig in en dan gaat je suiker stijgen. Dan moet je corrigeren met je spuit. 

Maar dat is niet het enige. Het zou wel gemakkelijk zijn anders. Er zijn nog allerlei andere factoren die voor suikerschommelingen kunnen zorgen: stress, hormonale schommelingen, verdriet, extase, vermoeidheid, sporten....

Ook al klinkt het nu allemaal heel negatief, ik blijf positief door het leven gaan en probeer voor een goede suikerbalans te gaan, elke dag opnieuw. 
Picture

10 dingen die elke diabeet zeker herkent

Heb je zelf diabetes, heb je een vriend(in) of familielid met diabetes? Dan komt dit je zeker bekend voor! 
Laat me weten als er nog aanvullingen zijn die ik over het hoofd gezien heb! 
1. Je bent ergens op verplaatsing en je spuit is zo goed als leeg (of je hebt hem gewoon niet mee) 

2. Als je 's nachts een hypo hebt, wil je ALLES opeten 

​3. Je hebt letterlijk overal pakjes Dextro Energy of Cola liggen. 

4. Als je suiker te hoog staat, gaan mensen het best geen discussie met je aan. 

5. Je bent zo snel moe dat je soms denkt dat er echt iets anders mis is met je lichaam.

6. 's Avonds ben je soms bang om te gaan slapen, of hoop je dat je gaat kunnen slapen tot de ochtend. 

7. Je hebt vaak het gevoel dat niemand je begrijpt en dat je er alleen voor staat. 

8. Kon het maar dat je eens 2 weken "verlof" kon nemen van diabetes, hoe ontspannend zou dat zijn?!

9. Avondje alcohol? Dat is dan een volledige week om te recupereren. 

10. Je haat het als mensen zeggen "Daar kan je toch goed mee leven he". Ja dat is waar, maar ik denk toch dat je het onderschat. 
Picture

Mijn dagboek

In dit dagboek wil ik graag mijn ervaringen als diabeet met jullie delen. Laat me gerust weten wat jullie hiervan denken en of jullie tips hebben voor me! Hopelijk hebben jullie vandaag iets bijgeleerd en vonden jullie het fijn om dit te lezen! 
Picture
Picture
10 Comments
Katrien
5/1/2017 09:58:03 am

Als mama van een t1-tje is dit zooooooo herkenbaar! Maar als ik het allemaal bij elkaar lees komt het ook wel allemaal hard binnen. Want nu is Amélie 8,5 (ze heeft het in juni 3 jaar) en hebben we ook nog veel controle over alles. Maar ik ben bang voor haar puberteit, haar studies, zal ze wel een job vinden, wat met een rijbewijs? Maar dan kijk ik naar haar, hoe goed ze er nu mee omgaat. En dan kan ik alleen maar trots zijn op mijn flinkerd! Stop aub niet met diabetes in de media te brengen, meisjes zoals mijn dochter hebben rolmodellen zoals jij nodig! 😘

Reply
Sarah De Backer
5/1/2017 10:31:20 am

Veel mensen onderschatten het diabeet zijn, ondertussen heb ik ook al 8j type 1. Op een zeer onverklaarbare wijze hebben mijn 2 zussen het ook terwijl niemand anders in onze familie dit heeft. Als het ons soms teveel is hebben we heel veel steun aan elkaar omdat we een verhaal delen dat veel mensen niet delen. Ik kan het alleen maar toejuichen dat mensen zoals jij hun verhaal erover schrijven, want in sommige gevallen heb ik de indruk dat diabetes een taboe is. Ik moest ooit eens een correctie doen in de les en mijn leerkracht zei dat ik dit niet mocht omdat het ongepast was. Of hoeveel keer je een nee krijgt als je moet gaan plassen in de les omdat je suiker veel te hoog staat. Soms heb ik echt het gevoel dat wij als diabetes anders aangekeken worden voor iets waar we jammergenoeg niet aan kunnen doen.

Reply
Nadia
5/1/2017 10:43:39 am

Prachtig ! Blijf dit aub doen . Het is zo nodig er is nog zoveel onbegrip . En idd , sommige reacties maar het is dat "maar " ze kan er 100 jaar mee worden . Wel dat ze is twee weken komen meedraaien bij ons . Nu sinds kort een andere sensor de guardian van medtronic . Geeft mij als mama een gerust gevoel vooral s'nachts . Krijg een sms als ze te laag komt . Maar het is elke dag opnieuw een strijd . En idd nu pubertijd moet zeggen moeilijk heel moeilijk . Misschien moeten jullie als type 1-tjes een keer samenkomen . Mama van Jintse

Reply
Kim
5/1/2017 11:02:37 am

Mijn partner heeft sinds vorig jaar type 1. Het is wel onder controle. Maar we merken ook heel hard dat als de regelmaat van de dag weg valt het vaak een heel gedoe is om de waardes terug goed te krijgen.
Wat ik ook niet wist en nu dankzij je artikel me wel wat gerust gesteld voel. Is dat de vermoeidheid ook normaal is. Soms dacht ik dat er misschien nog iets anders aan de hand was.
Ohja! Wat een leuke sticker heb jij op je metertje? Kan je die online vinden? Kan ik zijn metertje misschien wat pimpen
Grtjs Kim x

Reply
Vanessa
5/1/2017 05:41:32 pm

Liefste ankatrien, ikzelf werk in de medische sector en weet heel goed wat deze problematiek inhoud. ik kan alleen maar zeggen respect voor wie je bent en waar je voor staat. Je laat zien dat het leven niet enkel glitter and glamour is en je ook je eigen struggles hebt. Blijf vooral doen wat je doet en ik ben er zeker van dat je steun bent voor vele lotgenoten... liefs Vanessa

Reply
Jolien link
5/2/2017 01:38:21 am

Ik had er eerlijk gezegd nooit bij stilgestaan dat het ZO zwaar was. Tonnen respect voor jou, je bent een topper!

Reply
Debbythechocoholic link
5/2/2017 04:32:11 am

Wat fijn dat je hier zo open over bent. Ik ken inderdaad mensen met diabetes, maar ik had totaal geen idee hoe het er 'achter de schermen' aan toegaat. Het lijkt me echt niet prettig om hiermee te moeten leven (en mijn foodposts zullen er ook niet veel goeds aan doen 🙈). Maar ik vind je wel een straffe meid hoor. Al 15j leef jij je leven en laat je je niet stoppen door die diabetes... Respect daarvoor!

Reply
Loes Coessens link
5/4/2017 04:03:50 am

Dag An-Katrien. Het was mijn schoonzus die me dit artikel liet zien met de tekst dat ze trots op me is. Het doet me deugd om dit artikel te lezen en te weten dat ik niet alleen ben. Ik ben nu 27 en heb het zelf 'nog'maar 3 jaar. Daarnaast ben ik hoogzwanger, nog 2 weekjes te gaan en het is allebehalve gemakkelijk geweest, zelfs soms frustrerend. Mijn man is echt mijn rots in de branding, hij begrijpt het, helpt me en sleurt me erdoor. Het is elke dag een strijd, en ik probeer er zo weinig mogelijk bij stil te staan. Het moeilijkste vind ik dat de mensen totaal geen idee hebben wat het precies inhoudt en hoe moeilijk het soms is om je te regelen. Bijna iedereen denkt dat je enkel suiker moet laten, niet alleen dat maar vooral de koolhydraten zijn ook belangrijk. Ik zou nog zoveel willen vertellen, want het doet me altijd een beetje deugd om er met iemand over te praten die hetzelfde heeft, maar ik zal het hierbij laten. Tot een volgend artikel, groetjes Loes

Reply
Pauline link
5/4/2017 11:04:57 pm

Heel veel respect voor wat jij elke dag doormaakt. Denk dat maar weinig mensen beseffen dat het zo zwaar is! Maar je laat je er niet door stoppen, go get them girl! <3

Reply
Suikerspin
5/17/2017 12:41:47 am

Hallo,
21 jaar diabetes vanaf mijn 10 jaar en inderdaad nooit een dag verlof.
Gelukkig heb ik een insulinepomp die me helpt en sinds kort ook de sensor er bij die de pomp helpt bijsturen.
Elke dag opnieuw kijken hoe hem zal verlopen. Nooit ben je zeker van hoe het gaat zijn.
Soms wil ik gewoon eens normaal zijn.
Weten hoe het voelt om een dag gewoon gezond te zijn. Ik kan het me niet voorstellen.
Maar we geven gewoon niet op hè op een dag wordt alles beter 😜

Reply



Leave a Reply.

    Author

    Write something about yourself. No need to be fancy, just an overview.

    Archives

    June 2019
    April 2019
    December 2017
    May 2017
    April 2017

    Categories

    All

    RSS Feed

Copyright © 2019 | An-Katrien Casselman | Sharing things I love
​teacupsanddressesinfo@gmail.com